واکاوی اثرات ترابری درون­شهری بر استرس شهروندان، موردپژوهی: منطقه 12 تهران

چکیده

ترابری شهری یکی از پایه­ای­ترین زیربخش‌های توسعه و برنامه­ریزی شهری می­باشد. شهروندان همه روزه با شبکه­های پیاده، سواره و انواع مختلف ترابری تماس داشته و برای پاسخ­گویی به طیفی از نیازهای شغلی، تحصیلی، خرید، تفریح و ... از ترابری شهری استفاده می­کنند؛ بنابراین، ترابری به یکی از مهم­ترین بخش­های کیفیت زندگی شهروندان تبدیل شده است. این تحقیق با هدف تبیین تأثیر ترابری بر استرس شهروندان در منطقة 12 شهر تهران می­باشد. این پژوهش با روش کمّی­پیمایشی و توصیفی -تحلیلی و داده­ها با گردآوری پرسشنامه از طریق جامعه آماری شهروندان ساکن یا در رفت­وآمد پیاپی در منطقة مذکور، انجام شده است. نحوه نمونه­گیری به صورت تصادفی انجام شده است و به شمار 360 پرسشنامه، پخش شده که برای تعیین آن از فرمول کوکران کمک گرفته شده است. پارادایم چیره بر پژوهش، توسعه پایدار و رویکرد ترابری پایدار است. بر پایه­ پرسشنامه، مشخص شده است که کدام نوع از انواع ترابری چه نکات استرس­زایی دارد؟ و میزان و نسبت اهمیت آن به چه میزان می­باشد؟ نتایج حاکی از آن است که کارآیی ترابری درون­شهری از انگاره­های ثابتی تبعیت نمی­کنند و نباید الگوی اجرایی یک شهر به منزله الگوی اجرایی برای شهرهای دیگر تلقی گردد. تجارب موفق جهانی نشان داده است که برنامه­ریزی و طراحی فضاهای درون­شهری زمانی موفق خواهد بود که علاوه بر عوامل کالبدی، شرایط اجتماعی، فرهنگی، اقلیمی و حتی الگوی روانی و رفتاری مردم در نظر گرفته شود.